در این مطلب به چگونگی رابطه زبان با موسیقی خواهیم پرداخت:
هنوز چگونگی درک زمان توسط مغز ما و همچنین ریتم ، به شکل رازی باقی مانده است. دکتر دومینیکا بوتی ادعا می کند که مدت زمان کوتاه، همان چیزی است که ما هنگام گوش دادن به موسیقی درک می کنیم. آنها همچنین برای درک گفتار بسیار مهم هستند، زیرا مکث بین هجا و کلمات بر معنا تأثیر می گذارد. زمان پردازش برای بسیاری از فعالیت های روزانه از پیاده روی گرفته تا ورزش کردن بسیار مهم است. این به هماهنگی حرکات کمک می کند. مثل دانستن اینکه چه موقع به توپ تنیس ضربه بزنید.
دکتر آلن لانگوس، متخصص علوم اعصاب دانشگاه پوتسدام در آلمان، گفت: “ما از گفتمان به طور منظم در گفتار استفاده می کنیم تا پیش بینی نماییم که چگونه زبان شکوفا می شود و این برای اکتساب زبان نیز مهم است.” “وقتی نوزادان زبانی را نمی فهمند، آنها می توانند از نشانه های ریتمیک استفاده نمایند تا درک کنند که کلمات از کجا شروع می شوند و چگونه در جملات جای می گیرند.”
اگرچه قسمت هایی از مغز برای دریافت و رمزگشایی اطلاعات حسی وجود دارد، مانند آنچه می بینیم و می شنویم، به نظر می رسد قسمت هایی دیگر نیز در پردازش زمان نقش دارند. اما چگونگی ارتباط این قسمت ها و ساز و کارهای مورد استفاده برای پردازش زمان همچنان نامشخص هستند. به همین ترتیب، ما هنوز نمی دانیم که آیا چنین ساز و کارهای پردازش، انواع مختلفی از اطلاعات ریتمیک مانند گفتار و موسیقی را تحت تأثیر قرار می دهند یا خیر.
دکتر لانگوس می گوید درک بهتر این امر به فاش شدن ارتباط بین ریتم در گفتار و موسیقی کمک می کند. در این صورت، آموزش موسیقی نیز می تواند در یادگیری مهارت های زبانی نقش داشته باشد.
ریتم موسیقی
دکتر لانگوس و همکارانش مطالعه کردند که چگونه مغز ریتم در گفتار و موسیقی را پردازش می کند. تحقیقات قبلی سعی داشتند تا زمان واکنش، مانند ضرب آهنگ را اندازه گیری کنند، یا به طور مستقیم به فعالیت مغز توجه داشته باشند. اما این تیم با استفاده از ردیابی چشم، تکنیکی ارزانتر از اسکن مغزی، رویکردی جدید انجام داد تا ببیند آیا اندازه قرنیه افراد با ریتم تغییر میکند یا خیر.
دکتر لانگوس می گوید: “این خود به خود انجام می گردد، بنابراین ما نباید به شرکت کنندگان بگوییم که ضرب آهنگ ایجاد کرده یا رفتارشان را هماهنگ کنند.” “مغز به طور خودکار این کار را انجام می دهد.”
در آزمایش، شرکت کنندگان به گفتار یا موسیقی گوش می دادند، سپس بین این دو جابجایی وجود داشت. این تیم دریافتند که قرنیه افراد نسبت به ریتم در گفتار یا موسیقی گشاد می شود.
این نشان می دهد که مغز از مکانیزمی مشابه برای پردازش ریتم در موسیقی و گفتار استفاده می کند و بین محرک های مختلف در سطح زمانی تمایز قائل نمی شود.
با این وجود هنوز جزئیاتی ناشناخته وجود دارد. گفتار و موسیقی از لحاظ ریتمیک متفاوت هستند. در موسیقی ، فواصل زمانی منظم است در حالی که در زبان اینگونه نیست.
دکتر لانگوس می گوید: “اکنون می خواهیم ببینیم که چگونه ذهن با این تنوع در درک ریتم گفتار مقابله می کند.”
این تیم اکنون در حال تحقیق در مورد چگونگی درک مغز از زبان های خارجی است که از نظر ریتمیک با زبان مادری فرد متفاوت است. از طریق آزمایشات چشمگیر، توانایی آنها در پردازش گفتار ایتالیایی و فرانسوی را بررسی خواهد کرد، جایی که تعداد هجاها تقریباً برابر است. سپس آنها نتایج را با زبان هلندی و لهستانی مقایسه می کنند. در این دو زبان، فواصل زمانی بین هجاهای استرس دار یکسان می باشد. و اینگونه رابطه زبان با موسیقی تعیین می گردد.
